Na een periode zonder koersen mocht de wegploeg zich afgelopen week weer opmaken voor twee mooie koersen. De GP Cerami (UCI 1.1) en de GP Pérenchies (UCI 1.2) stonden op het programma.

GP Pino Cerami

Hete temperaturen tot wel 40 graden, een pittig parcours en een sterk deelnemersveld. Dit waren de ingrediënten voor een keiharde koers in het Waalse Frameries. Een kopgroep van drie bleef tot 10 kilometer voor de meet weg, totdat Piotr hen samen met onder andere oud-ploeggenoot Aksel Nõmmela bijhaalde.

Piotr was echter niet van plan te treuzelen en sprong weg met een ultieme versnelling. Het peloton kreeg Piotr bijna niet teruggehaald, maar uiteindelijk werd Piotr, op slechts 400 meter van de streep toch teruggehaald. Het werd dus toch een massasprint, waarin Martijn knap naar een 10^e plaats wist te sprinten.

“Ik dacht op een gegeven moment dat Piotr het ging halen en ben er ook van overtuigd dat hem dit was gelukt bij een vlakke aankomst” begint ploegleider Egon over de koers. “Uiteindelijk pakt Martijn nog heel goed een 10^e plaats. We hebben onszelf weer goed laten zien en waren heel dichtbij de overwinning. Er komen nu koersen aan die ons beter liggen, dus die overwinning in een UCI 1.1 koers gaat er komen, daar ben ik van overtuigd.”

Bijna winnaar van de GP Cerami, Piotr, heeft veel vertrouwen uit vandaag gehaald: “Het was echt heel warm, maar daar had iedereen last van. Het was toch wel een hele mooie koers, want ik werd pas 400 meter voor de meet teruggepakt. Ik had me ook miskeken op de afstand toen ik wegsprong. Ik dacht dat het nog 5 kilometer was, waar het er nog 8 waren en uiteindelijk werd ik dus nog teruggehaald, dat ik wel zonde. Maar de conditie is goed en het geeft veel vertrouwen voor de volgende koersen!”

GP de la ville de Pérenchies

Een paar dagen later reisde onze wegploeg af naar het Franse Pérenchies voor de gelijknamige GP Pérenchies. De temperaturen waren alweer wat aangenamer en van tevoren werd er gerekend op een massasprint. Echter was het toch geen dag om rustig achterover te hangen.

Het was een dag vol aanvallen en meespringen of zoals Martijn het mooi verwoorde: “Het leek wel een kermiskoers”. Ook Daan ging nog in de aanval, maar werd jammer genoeg teruggepakt. Wat van tevoren werd verwacht, kwam uiteindelijk uit: het was sprinten geblazen! Tijdens een hele drukke massasprint wist Martijn nooit echt vrijuit te kunnen sprinten. Hij werd uiteindelijk toch nog knap 6^e.

“Het was vandaag net een kermiskoers en heel de dag meespringen”, begint Martijn. “Uiteindelijk ging er dan een groep weg die er gevaarlijk uitzag. Maar ook die werden teruggepakt en vanaf toen werden er steeds aanvallen geplaatst, maar niemand raakte echt weg. En op het einde zat ik tot de laatste 300 meter goed, maar raakte ik ingesloten. Ik kon toen niet meer normaal sprinten. Dat is heel frustrerend, want ik voel dat ik met overschot zit. Ik zeg niet vaak dat ik de snelste ben, maar vandaag voelde ik dat ik kon winnen. Dat is dus heel teleurstellend.”